Van Tinerhir naar Midelt.

Na een minder lekker, maar wel duur ontbijt, (bij IKEA, kun je voor die prijs met 7 mensen ontbijten en krijg je meer:-)  gaan we weer op pad. De Rose Vallei is ons aangeraden door Ilyas en daar moet aan het eind ook een camping zijn. Het is inderdaad een prachtige route. Er is geen stukje weg recht en na elke bocht heb je weer een ander uitzicht. Je rijdt langs een rivier: de Dades (Gorges du  Dades.) die soms naast de weg stroomt en soms ver onder ons. Onderweg zijn heel veel campings, maar nergens staat iemand. Daar hebben we niet zoveel zin in na ons avontuur de afgelopen dag. Aan het eind van de kloof komen we bij de plaats Msemrir. We rijden door een natuurlijke tunnel in de rotsen en zien een prachtige kleine camping, met zowaar een aantal tenten. Het is er lekker koel en we zien ons er al lekker zitten.

Dan vragen we naar de internetverbinding die er volgens onze informatie moet zijn. Helaas: geen Wi-Fi. en in onze gids maakte hij er zo'n reclame voor. Omdat we al een paar dagen geen contact met NL gehad hebben is het voor ons geen moeilijke keus. We zoeken verder. Dat betekent wel dat we weer een uur terug moeten rijden naar het begin van de vallei, want de weg gaat niet verder. Dat is geen straf, want ook nu is alles Rose wat we zien. De huizen, de rotsen, soms zelfs de weg.
Als we bij de camping aankomen die we nu uitgezocht hebben blijkt dat ook geen goede keus. We worden vriendelijk ontvangen in een zandbak, waar het stikt van de mieren en waar de eigenaar op zijn eigen manier een bedoeïenen dorp heeft gecreëerd. Hij heeft er vast erg zijn best op gedaan, maar wij zoeken nog even door.

Dan komen we in Tinerhir. Een plaats waar ze aan alle wegen tegelijk aan het bouwen zijn en ook komen overal nieuwe huizen. Ineens zien we een bord “Hotel, kamers, camping en zwembad”. Dat lijkt ons wel wat. De eigenaar veert overeind: "Yess, een klant" en in keurig Engels staat hij ons te woord. We mogen zelf een plekje kiezen en een aantal kamers is bewoond. Het zwembad zit alleen helaas geen water in J, maar de internetverbinding is uitstekend en we mogen in de lobby van het hotel aan onze blog werken. Die lobby ziet eruit als in de sprookjes van 1000 en 1 nacht. Langs de wanden staan lange banken met kussens en lage tafels waar je aan zou kunnen liggen. Alles is schoon en netjes en er wordt nog steeds gesopt. Het lukt ons om de rest van de dagen van de trekking te publiceren, zodat de familie ook kan lezen wat we allemaal meemaken. ‘s Avonds lopen we de bouwput nog een stukje in en ondanks die bouwput zijn er genoeg terrasjes open voor een glaasje fris of thee. Het stuivende zand krijg je er gratis bij:-)

We hebben een lange reis voor de boeg. We willen richting Fes. Echt naar de Sahara  gaan we niet om de auto te sparen. De camping die we op het oog hebben is ongeveer 5 uur rijden. Het lijkt wel of heel Marokko in dit deel van het land aan het bouwen is. Om de stad uit te komen moeten we door een enorme bouwput. We hobbelen over keien en zand en weer heel veel stof, maar dan komen we op de N 10 terug.  De weg is vrij smal en ligt veel hoger dan de berm. We vermoeden dat dat expres is zodat het Saharazand er weer snel af kan waaien. Dat het wel eens fout gaat op deze smalle weg ervaren we ook als er dwars over de weg een truck “geparkeerd” staat die ze net aan het bergen zijn. De eerste echt grote plaats waar we langs komen is Ar-Rachidia en ook daar wordt volop aan de weg gewerkt en zijn veel huizen in aanbouw. De stad in rijden is helaas geen optie omdat er geen weg meer is. Iedereen hobbelt maar zoals hij zelf denkt er te komen. Links om een rotonde, op de fiets, in een auto, op een brommer of te voet en met een muildier en intussen gaan de wegwerkers gewoon door met hun werk. De arbodienst kennen ze hier kennelijk niet:-) 

We komen langs een rivier waar kennelijk geneeskrachtige waarden aan worden toegedicht. Op verschillende plaatsen zijn mensen aan het pootje baden. Als we er ook willen kijken worden we meteen belaagd door allerlei mensen die iets van ons willen (geld),dus rijden we maar door.
Jammer dat die mensen niet door hebben dat ze met hun opdringerigheid de toerist juist weg jagen.
De camping in Midelt die we op het oog hebben is niet zo fris, dus rijden we nog zo'n 15 km. door. Daar vinden we een camping naar ons hart.( Timnay)
Er zijn een hotel en een zwembad bij en een goed restaurant.
De plekken zijn volop in de schaduw en na ons komen al snel meer kampeerders. Hier blijven we wel een poosje!
Als we vragen of we in het restaurant kunnen eten vanavond worden we meteen uitgenodigd

voor thee in het restaurant. Dan krijgen we de kaart en kunnen vast kiezen en een tijd afspreken hoe laat we vanavond komen. De kok zorgt dan dat alles klaar staat. Opnieuw probeert Thomas de tajine met pruimen uit en deze keer is het uitstekend. Nu heeft het vlees inderdaad een aantal uren staan sudderen.

We blijven lekker nog een dag staan op deze camping. We kunnen de auto wat fatsoeneren, de was doen en de foto's uitzoeken. We staan tussen een Frans gezin en een Duitse man alleen.
Deze man heeft op zijn ouder Mercedes een constructie gemaakt waar hij bovenop gaat liggen in een slaapzak. 

Hij praat met niemand en zit de hele dag achter zijn laptop.
Boven op zijn auto heeft hij ook een parasol of die voor de regen of zon is, is niet duidelijk :-) 
Bij de ingang van de camping zijn twee winkeltjes waar we brood, water en fruit kunnen kopen. Wij komen de dag wel door.
Morgen ga aan we weer een stukje verder naar Azrou, wat rots berekend. We zijn benieuwd!

Als we ’s avonds nog een keer gaan eten in het restaurant, maar nu geen compleet menu, maar twee voorgerechten is dat ook mogelijk. We horen aan de Engelse uitspraak van twee mannen dat het waarschijnlijk Nederlanders zijn. Ze zitten aan de andere kant in het restaurant en het lijkt op een zaken gesprek. We besteden er verder geen aandacht aan. Dan als we afgerekend hebben vraagt de ober of wij uit Nederland komen en dat er twee heren zijn die ons aan hun tafel willen uitnodigen. Het zijn de twee mannen die naar we nu horen inderdaad voor zaken op pad zijn. In deze omgeving zijn veel “appelboeren” en daar zijn ze mee in gesprek. Het blijkt nog best lastig te zijn om zaken te doen, want als je denkt dat je een afspraak hebt, zijn de condities soms toch anders dan je denkt. We zitten een poosje gezellig te praten terwijl de heren eten. Wanneer het 22.30 uur is willen wij eigenlijk wel terug naar de tent. Wat, zo voeg al? Het is pas 21.30 uur! Nee, volgens ons is het 22.30 uur. De ober wordt erbij gehaald en ook deze heren hebben niet door gehad dat vorige week de klok weer een uur naar voren is gezet. “Vandaar dat ze ons gisterenavond om 22.30 uur, dachten wij, ongeveer weg zaten te kijken. Het was dus toen al 23.30 uur!”  Morgen moet een van de twee terug vliegen, maar goed dat ze nu achter dat tijdsverschil komen!