Dag 7 terug naar de bewoonde wereld.

4.50 staat Ilyas aan de tent te roepen dat het tijd is om op te staan. De bedoeling is 5.00 uur ontbijt, 5.30 uur vertrek.  Maar ook de tent en alle andere spullen moeten mee, want het is de laatste dag. Het wordt dus 10 min. later, maar dan lopen we ook flink door. Ilyas ruikt de stal en het is ook de laatste dag van de Ramadan dus vanavond na half acht mag iedereen weer eten en drinken wanneer hij wil.

Dat Suikerfeest wordt in familiekring gevierd, dus Ilyas wil wel opschieten zodat hij vandaag nog naar 

Marakesh kan. 

Van Hoessein en Mustafa hebben we bij het ontbijt al afscheid genomen, maar als wij gaan lopen moeten zij de hele keukentent nog afbreken en alle spullen op de muildieren laden.

Toch worden we na zo'n 5 kwartier ingehaald door hen.

We zijn dan bijna bij Sidi Chamarouch . Daar maken we een pauze en vertelt Ilyas iets over dit bedevaartsoord.  Het grappige is dat een echte moslim niets geloofd van de gaven die Sidi Chamarouch zou hebben, maar alleen moslims mogen zonder hun schoenen aan over de brug om te gaan bidden. Men denkt dat Sidi Chamarouch ervoor zorgt dat vrijgezelle vrouwen aan de man komen en mensen met veel diploma's, maar geen werk, krijgen snel wel een baan als ze tot hem gebeden hebben. Vooral op maandag en woensdag is het erg druk omdat dan Sidi Chamarouch in een zwarte hond veranderd en dat verhoogt je kans op succes.

We zijn nu 2 en een half uur onderweg en tot nu toe was het alleen maar zwikken over rotsen naar beneden,

Volgens Ilyas wordt het pad nu een eitje omdat al die bedevaartgangers er over heen komen.

Dat valt ons niet zo op. Je moet er toch echt wel veel voor over hebben om als vrouw aan de man te komen!

Het blijft ploeteren, maar elke stap is er één dichter bij de finish. 

Uiteindelijk komen we met lood in de benen, maar zeer voldaan na 7 uur terug bij de auto.

Daar krijgen we onze laatste lunch en krijgt Ilyas naast een fooi de Olympische tas van de spelen in Atlanta. 

Hij is daar super blij mee en denkt dat mensen zich nu afvragen van welke sport hij is. Hij kiest zelf voor zwemmen! Dan wordt het tijd om afscheid van elkaar te nemen. Ilyas moet terug naar beneden naar het dorp waar hij mee kan rijden met andere mensen naar Marakesh.  Omdat onze auto helemaal vol zit kan hij er binnen niet meer bij. Wat wel een optie is, is dat hij achterop de kist op de fietsendrager gaat zitten.

Geen probleem! Renée zit op de bijrijdersplaats met haar benen over 2 rugzakken en op schoot de Olympische tas van Ilyas. Heel voorzichtig gaan we bergafwaarts, in de hoop onderweg Ilyas niet te verliezen! Het gaat allemaal goed en zo staan wij voor ons nieuwe overnachtingsadres en is Ilyas alvast een eind in de goede richting. Nu nemen we dus echt afscheid.

Het hotel ligt in het centrum van het dorp en rond half vijf lopen we een rondje. Iedereen probeert ons naar binnen te lokken, maar ook blijkt dat de meeste winkels net gaan sluiten.  Een leuk terrasje zit er niet in, maar wie weet later op de avond als de Ramadan echt afgelopen is!

Deze gaan voorlopig de kast weer in!!

                                     https://plus.google.com/photos/117592602863193684282/albums/5912347908610036465

Dag 6 tweede poging naar de TOP!!

3.45 uur gaat de wekker. We worden 4.00 uur aan het ontbijt verwacht en 4.30 gaan we een nieuwe poging wagen om de Toubkal te bedwingen. Gisterenavond hebben we een flink bord pasta gekregen als voorbereiding en nu staan er gebakken eieren met zout. Dat moet goed komen vandaag.  Het is nog aardedonker als we gaan. Tegen de berg op zien we al diverse lichtjes gaan. Doordat het nog zo donker is heeft Renée geen last van hoogtevrees. 

Het is een heel lastig eerste uur, niet alleen omdat het donker is, maar ook omdat de eerste pas heel erg veel losse stenen en de tweede enorme rotsblokken heeft waar je tussendoor moet klauteren. Daarna wordt het iets gemakkelijker al blijft het een hele klus. We worden regelmatig ingehaald door andere groepen,  kennelijk ligt ons tempo aan de lage kant. Wij vinden het snel genoeg gaan en hopen toch ook weer heel beneden te komen!

Na 3 uur klimmen komen we op een punt waar we gisteren naar boven hadden moeten komen als we wat vroeger waren geweest. We staan dan nog 150 meter onder de top.
Wat op dat moment enorm motiveert is de opmerking van een man die weer terug komt lopen van de top: ”Jullie hebben het ergste gehad, vanaf hier kun je met een kinderwagen verder!”
Hij heeft gelijk en een uur later staan we aan de TOP!!!!

Je kunt alle kanten op kijken; op hele heldere dagen kun je van hier af Marakesh zelfs zien. We staan op 4167 m!!
Ilyas heeft sinaasappels en tomaten en brood en noten meegenomen om het heuglijke feit te vieren.
Uiteraard worden als bewijs de nodige foto's gemaakt!

Dan wordt het toch echt tijd om aan de afdaling te beginnen. Ook dit is weer een hele klus! Als we al 2 uur aan het dalen zijn, zit er een mevrouw op een rots die niet meer voor of achteruit durft. Ze vraagt half in het Frans en half in het Engels of wij 2 volwassenen met 3 kinderen hebben gezien. I;yas zegt dat hij ze gezien heeft en dat ze ook aan het afdalen zijn. We helpen haar een klein stukje op weg en na gecontroleerd te hebben of ze water en iets te eten heeft gaan wij toch door. We kijken een aantal keren om, maar steeds zit ze weer ergens moed te verzamelen.
Hoe ze ooit zo hoog gekomen is, is ons een raadsel, want dit is echt de enige "weg" naar boven. Gelukkig zien we als we zelf bijna beneden zijn dat de familie haar ingehaald heeft, maar het ziet ernaar uit dat ze de blaren op hun tong moeten kletsen om haar weer beneden te krijgen.

Ilyas, die er zoals elke dag met zijn lege maag door de Ramadan toch wel een beetje doorheen zit aan het eind van de rit, wil toch wel laten zien wat hij kan. De laatste meters naar beneden trekt hij een sprintje door het grind naar beneden en wacht daar rustig tot wij “bejaarden” via het officiële pad ook aankomen.
Terug bij de tent na 8 uur en 10 minuten staat onze lunch al weer klaar! Housein heeft weer goed zijn best gedaan.
De vriend van Ilyas, ook een gids die vanmorgen met een groep de Toubkal op geweest is, komt gelijk aanlopen en we hebben wel door dat Elias een beetje geplaagd wordt, dat hij nu pas terug is! Als we vragen hoe lang hij al terug is, antwoord hij: al uren!
Gelijk zegt hij er achteraan dat hij er ooit één keer ruim 13 uur over gedaan heeft met een groep, dus wij hoeven ons nergens voor te schamen!
Dat doen we zeker niet! We zijn eigenlijk best trots op ons zelf. 1000 meter hoogteverschil op één dag op én neer is niet niks!!

Alle familieleden en vrienden die het KWF gesponsord hebben tijdens deze beklimming:

Heel hartelijk dank!! 

Dag 5 Lac D'Ifni naar het basiskamp.

5.15 lopen we in het schemerdonker weg van de richel waar we vannacht op geslapen hebben. In het donker hebben Ilyas en Thomas de tent ingepakt. We beginnen gelijk stevig te klimmen over een pad dat vol met rotsachtige stenen ligt. Na een kwartier kunnen de lampjes uit en is het zicht voldoende. We stijgen heel snel en dat is aan de beenspieren wel te voelen. Na anderhalf uur hebben we echt even een kleine pauze nodig.

We klimmen verder in de veronderstelling dat we vandaag ook de Toubkal gaan beklimmen. Dit wordt echt een zware dag!

Als we om 9.00 uur eindelijk boven op de pas zijn, de Tizi n' Ouanoums staan we op 3684 m.
Dan vertelt Ilyas dat het vandaag niet gaat lukken om de top van de Toubkal te halen. Ten eerste waait het te hard, ten tweede zijn we aan de late kant en het laatste is dat het gaat regenen. Op dat moment is de lucht nog goed blauw met zo hier en daar een wolkje. 

We komen langs een “voetbalveld”, gelegen op het plateau waar we lopen. Zowel links als rechts grijnst de afgrond. In de dorpen zijn teams die tegen elkaar spelen. De afspraak is dat de partij die de bal de afgrond inschopt verplicht is de bal te halen en de volgende dag gaat de wedstrijd weer door. Soms gebeurt dat al na 5 minuten en zo kan een wedstrijd wéken duren!

We dalen aan de andere kant af over een zo mogelijk nog rotsachtiger pad en het is een behoorlijke aanslag op onze enkels. We vinden het onvoorstelbaar dat we worden ingehaald door een man op gymschoenen die zowat rennend de berg afkomt.
De afdaling eindigt in een vallei waar het wat langzamer naar beneden gaat. Wel blijft het zoeken naar een plekje om je voet stevig neer te zetten. Dan zien we in de verte een groot complex opdoemen van de Club Alpine Française de Casablanca op 3207 m.

Om het hele complex staan tentjes en ook "onze"  keukentent komt in beeld. Ilyas verbaasd zich erover dat de tent zover van het huis staat. Vermoedelijk is dat omdat Housein en Moustafa ons een rustige nacht gunnen. In de refuge zijn allemaal slaapzalen waar de eerste klimmers 's morgens om 2.00 uur al vertrekken om een mooie zonsopgang te zien.
Goed bedacht dat we daar liever niet tussen liggen!
We kunnen onze tent opzetten naast de keukentent en na de lunch betrekt de lucht ineens en wordt het een regenachtige middag. Wij zouden nooit op tijd beneden geweest zijn als we naar de top geklommen waren!

Tussen de buien door gaan we even kijken in de Refuge en daar kunnen we ook weer flessen water kopen.
Morgen is het vroeg dag; om 4.30 uur is het vertrek voor de tweede poging! We gaan ervan uit dat het gaat lukken. De voorspelling van Ilyas is dat we in 6 uur tijd heen en terug zijn, maar hij is al eerder erg optimistisch geweest. We zullen zien!