Van Meknes naar Chefchaouen

Na nog een keer een goede nachtrust gaan we verder naar Meknes. We staan na onze ervaring gisteren niet echt te trappelen om de stad in te gaan. Door een mooie poort komen we binnen en al snel staan we voor een van de koninklijke paleizen. Als we stoppen om een foto te maken worden we weggejaagd. Via een andere poort komen we weer net buiten de stadswallen en daar zien we zowaar een Mac Donald. Dat betekend Wi-Fi! De airco staat wel heel erg koud en de internetverbinding niet erg snel, maar we kunnen het thuisfront in ieder geval weer even vertellen waar we zijn. Om de blog bij te werken is de verbinding helaas te traag.

Meknes heeft wel een camping, maar de ingang zit dicht. We houden het voor gezien hier. Het is drie en een half uur rijden naar Chefchaouen en dat moet een bijzondere stad in het Rif gebergte zijn. Misschien is het daar wel wat koeler. Het kwik is intussen al weer naar ruim 40 graden gestegen. Wat kan een auto met airco dan fijn zijn J!           

Het is een mooie tocht, waarbij we ook een stuk weg hebben wat de naam weg eigenlijk niet mag hebben! Het heet een N weg te zijn, maar hele delen zijn weg. We hobbelen en hotsen en alles zit weer op zijn plek geklotst als we na een half uur “ineens” weer een goed stuk asfalt krijgen. Volgens de navigatie zitten we echt op de juiste route! We stijgen ook en de enen bocht volgt de andere op. De temperatuur zakt per minuut; heerlijk!

Dan wanneer we na drie en een half uur een bocht omkomen ligt daar ineens een prachtige blauwe stad. Heel bijzonder.In de stad staan we voor het eerst stil in een file. Dat hebben we in Marokko nog niet meegemaakt. Het is maar een minuut of 5 maar het geeft wel de gelegenheid om goed rond te kijken. Het ziet er gezellig uit. De camping ligt aan de andere kant van de stad bovenaan een helling en al snel hebben we een leuk plekje in de schaduw.

Dit is voor ons voor het eerst dat we op een camping staan waar veel Marokkanen zelf komen. Er is ook een jeugdherberg naast de camping. Die zit helemaal vol horen we later. Het is echt gezellig. Allemaal kleine tentjes met vooral veel jonge mensen. Tegenover ons staat een jong stel in een klein tentje en als hij met een dienblad met kopjes en thee spullen naar de andere kant van de tent wil verhuizen struikelt hij over zijn eigen slipper. Gelukkig zat de hete theepot er nog niet bij. Zij komt niet meer bij van het lachen en samen verzamelen ze de suiker, thee en glazen weer bij elkaar. Even later zien we hem hannesen met een touwtje in de hoop zijn slipper te repareren die bij het struikelen kapot gegaan is. Ik heb in de auto nog een paar reserve teenslippers en ga die brengen. Ze zijn er heel blij mee en even later komen er twee glazen muntthee en een grote schaal met cake onze kant op. Als we zeggen dat het veel te veel is willen ze daar niets van weten. “Eet”.

Na een “koude nacht” waarbij we de slaapzak nodig hebben worden we wakker en is alles vochtig! De nevel hangt nog tussen de bomen. De zon brandt al snel al het vocht weg. Dit is de eerste keer dat we vanuit een camping naar het dorp kunnen lopen. Er loopt een geiten pad met gladde stenen   ( oppassen dus) van de helling het dorp in. Wat een verademing om hier rond te kijken. De medina bestaat ook hier uit kleine straatjes, maar je wordt niet belaagd door verkopers. Ze zitten allemaal rustig bij hun winkeltje en slechts een enkeling vraag je binnen te komen. Weiger je vriendelijk dan wordt je verder met rust gelaten. Het is niet zo’n grote stad dus verdwalen kun je eigenlijk niet.

Tijdens het rond kijken gaat ineens de zool van de TEVA sandaal van Thomas los. (Zit zeker in het weer hier) Al snel vinden we een schoenmaker die de zool wel kan lijmen. Er worden twee boomstammen buiten gezet en daar mogen we wel even op zitten wachten. Na een kwartier is de zool gelijmd. Kosten? 15 dirham (€ 1,50) We kunnen weer verder en nemen alle tijd om rond te kijken en komen steeds op verrassende plekjes.

Ineens staan we op een plein waar allemaal terrasjes zijn en ook de ingang van een museum. Bij het museum hoort een toren en vanuit die toren heb je weer een mooi uitzicht over de stad. De geschiedenis van Chefchaouen staat via foto’s en teksten in het Arabisch en Frans op alle muren van de toren en van de verschillende kamers. Er is ook een gevangenis bij onder in de toren. De kettingen waar de gevangenen mee vast zaten zitten nog aan de muur. Gezellig!  Nadat we het museum en de stad rustig bekeken hebben klimmen we weer terug naar de camping. Morgen gaan we weer een stukje verder richting Tanger.

Van Midelt via Azrou naar Fes

Van Midelt rijden we naar Azrou. Op 4 km van de plaats is een prachtige camping, in kasteelvorm. Ook hier staat niemand. We willen er wel staan, maar gaan eerst met de auto naar de stad. Het is er druk en we kijken er wat rond en doen een paar boodschappen. Dan gaan we terug naar de camping. 

Een Marokkaans meisje zit aan de receptie.

Ze spreekt een heel klein beetje Engels. De camping is van een emir die in Dubai woont. Overal zie je zijn foto hangen. Hij houdt vast veel van zichzelf J! Als Renée gelijk voor één nacht wil afrekenen kan dat niet, want het meisje heeft geen wisselgeld. Morgenochtend om 7.00 uur is ze weer terug zegt ze. Ok, dat is voor ons geen probleem. Het schijnt dat in de winter hele groepen campers deze camping bezoeken. Er is ook een zwembad bij en een hotel, restaurant en hamam, maar niets is open of in gebruik. Het zwembad is al erg lang niet schoongemaakt en zit vol afgevallen bladeren van de bomen. Het uitzicht over de vallei en het dorp zijn prachtig. Dit is wel een van de mooiste campings die we tot nu toe gehad hebben, jammer dat alles dicht is.

Vlak voordat we gaan slapen komt er nog een oude “lelijke eend” naar boven rijden. Het echtpaar dat erin zit komt uit Slowakije. Er is een rally geweest in Barcelona en zij trekken nu verder door het land. De auto ziet er nog prachtig uit. Als ze weer thuis zijn hebben ze er weer meer dan 7000 km mee gereden vertelt de man.

Even de ondergaande zon mee pakken en dan de ogen dicht.

Nu gaan we toch echt richting Fes. Het is niet zo heel ver meer en eind van de ochtend arriveren we op camping international Fes. Hier zijn eindelijk wat meer gasten. We vinden een plekje in de schaduw en willen eigenlijk eind van de middag met een taxi naar de stad. Bij de receptie heb je een WI-FI verbinding die goed werkt. De man van de receptie maakt een praatje met ons en adviseert om een gids te vragen voor morgen om ons Fes te laten zien. Dat lijkt ons wel een goed idee en dan gaan we vandaag dus niet meer naar de stad. Morgen 9.30 uur zal er een gids bij de camping komen. Omdat we niet genoeg te eten hebben voor vanavond “moeten” we weer in het restaurant eten. Maar…. Is het wel open? 

Bij het zwembad met keiharde muziek is een barretje waar je ook sandwiches kunt kopen. Maar dat bedoelen we niet. We willen vanavond een warme maaltijd. Na dit met handen en voeten uitgelegd te hebben gaat de barman even weg. Even later komt hij terug dat we mee moeten komen naar de receptie. Het is intussen 17.00 uur. Bij de receptie zit dezelfde man van de gids. “Come back at 18.30, chose, after one our: Eat!”   Waar eten we dan? “I show you than”.  Okee, we zijn benieuwd. Als we ons rond 18.30 uur weer melden bij de receptie worden we meegenomen naar een bar die we tot dan toe nog niet gezien hebben. Er wordt een kleine kaart geshowd en de tajine met kip met citroen wordt warm aanbevolen. We vermoeden dat er verder niet zoveel keus is en hebben de ervaring dat kip met citroen erg lekker kan zijn. Waar gaan we nou eten? De bar is erg rokerig en er staan alleen loungebanken. Nee, kom maar mee. We komen in een ruimte met keurig gedekte tafels. Hier mogen we eten, maar het mag ook aan het zwembad. De keus is niet zo moeilijk. We zijn weer een stuk uit de bergen gezakt en het is hier weer aanmerkelijk warmer.

Aan het zwembad met een beetje wind lijkt ons wel wat.  Stipt om 20.00 uur melden we ons bij het zwembad. Daar staat een tafel gedekt voor 4 personen met een gouden tafelkleed en gouden servetten. Die tafel is speciaal voor ons neergezet. Om ons heen zijn allemaal bogen en even later gaat de kerstverlichting aan J. Het begint al te schemeren en bij alle pilaren zit gekleurde sfeerverlichting. Er loopt wel een man of 10 personeel rond wat we toch wel wat overdreven vinden voor ons tweeën! We worden met alle egards behandeld en na een voorgerecht van tomaten met sla krijgen we een uitstekende tajine kip. 

Het is steeds dezelfde Mohammed die ons komt bedienen.  Het nagerecht bestaat uit meloen, waarbij het lijkt of er wat honing overheen gedaan is. Volkomen tevreden wandelen we tegen 22.00 uur weer terug naar onze tent.  Toch wel raar dat er zoveel personeel rond liep!

Helaas komen we er vanaf 23.00 uur achter waarom er zoveel personeel rond liep. Er is ook een bruiloft naast het zwembad en om 23.00 uur wordt de muziek knetter hard aangezet en dat duurt tot 6.30 uur in de morgen. We doen geen oog dicht. Telkens als we denken dat het afgelopen is komt er een ander genre muziek en het varieert van hard tot zeer hard! Hier zijn we toch echt te oud voor J! Gebroken staan we op. Thomas is zo gesloopt dat hij niet in staat is om een hele dag met een gids op pad te gaan. Om 8.00 uur gaat Renée de gids afzeggen bij de receptie. Daar hoort ze van een andere receptionist als gisteren, dat het feest de komende nacht dunnetjes over gedaan wordt. Voor ons een reden om te vertrekken. Aan de andere kant van Fes moet nog een camping zijn. In een rustig tempo breken we af en iets over half 10 komen we bij de receptie om af te rekenen. Daar zit een vrouwelijke Duitstalige gids op ons te wachten! He, ik had toch afgezegd? De receptionist van gisteren komt vrolijk aanlopen om ons voor te stellen. Hij is een beetje gepikeerd als hij hoort dat we niet meegaan. We hadden toch een afspraak? Ja, maar die heb ik vanmorgen vroeg bij “hem” al afgezegd. Ja, maar “hij” wist niet bij wie geboekt was. Voor de gids die voor niets gekomen is vinden we het heel vervelend. Zij vindt het niet erg, je kunt er niets aan doen als je ziek bent. Na lang aandringen neemt ze wel geld aan voor een taxi terug naar de stad. De receptionist is duidelijk niet blij met ons, maar wij hebben er dachten we alles aan gedaan om dit te voorkomen. 

Naar de andere camping is maar 10 mintuten rijden. Halverwege komen we langs een mega grote supermarkt; zo groot hebben wij in Marokko nog nooit gezien. We kunnen er van alles kopen en we slaan weer voor een paar dagen in. Wanneer we even later bij de camping komen ziet de entree eruit als of we zo weer door willen rijden. Stoffig, smoezelig, rommelig. Toch maar even kijken. 

Dat schijn bedriegt ervaren we hier. Wanneer we de camping echt oprijden zijn er splinter nieuwe gebouwen en een groot aquapark met glijbanen en alles erop en eraan. Hier willen we wel staan. Er zijn ook wat andere kampeerders. We kiezen een plekje zo ver mogelijk bij het zwembad vandaan vanwege de harde muziek die daar gespeeld wordt. Die hebben we vannacht genoeg gehoord.  Of er iets in het eten gezeten heeft, de voor ons toch wel weer behoorlijke warmte of door de slechte nachtrust weten we niet, maar Thomas voelt zich de hele dag erg “appelig” en we doen niets meer.

Ondanks de goede nachtrust is Thomas niet echt top fit de volgende dag. 

Met een taxi laten we ons naar de stad Fes brengen, maar die kan ons niet echt bekoren. Het is er warm , druk en we worden aan alle kanten belaagd door mensen die iets van ons willen. Het begint al met een tapijtverkoper die ons via zijn huis richting de moskee loodst. De bedoeling is natuurlijk dat we gaan zitten, maar we laten ons niet overhalen en dan laat hij ons verder met rust. Door de wirwar van smalle steegjes is het lastig om de goede richting te bepalen.

Na een poosje zoeken staan we voor een ingang van de Moskee op een kruispunt van twee kleine steegjes. Een jongen van een jaar of 11 spreekt ons aan. We moeten meekomen dan kunnen we de Moskee van boven zien. Wij niet moslims mogen de moskee niet in. We lopen met hem mee een aantal trappen op in een huis waar ook weer tapijten verkocht worden. We komen boven op een terras vanwaar je inderdaad een mooi uitzicht hebt over de stad en de moskee. Veel tijd om rond te kijken krijgen we niet, want de jongen blijft maar tegen ons aan praten dat we nu mee moeten naar zijn vader die specerijen verkoopt. Als we weigeren wordt hij kwaad en “eist” hij geld. We geven hem een paar dirham, maar dat is meneer niet genoeg. Hij weigert en aan te pakken en wil 20 dirham van ons. Dat doen we niet. We gaan alle trappen weer af. Intussen zit in de verkoopruimte van de tapijtenhandel een groep toeristen “gelaten” alle informatie over zich heen komen. Wij komen weer in het steegje en weer vraagt de jongen waar zijn geld blijft. “Je weigerde toch wat we je wilde geven?” Boos loopt hij weg op zoek naar andere “slachtoffers”. We kijken nog wat rond en hebben er eigenlijk genoeg van steeds zo belaagd te worden. Met een taxi gaan we naar het nieuwe deel van Fes waar we in een modern winkelcentrum wat kunnen afkoelen (airco) en eten. Daarna gaan we terug naar de camping. Voor ons was Fes geen hoogtepunt van de reis letterlijk en figuurlijk een rommeltje!!

Van Tinerhir naar Midelt.

Na een minder lekker, maar wel duur ontbijt, (bij IKEA, kun je voor die prijs met 7 mensen ontbijten en krijg je meer:-)  gaan we weer op pad. De Rose Vallei is ons aangeraden door Ilyas en daar moet aan het eind ook een camping zijn. Het is inderdaad een prachtige route. Er is geen stukje weg recht en na elke bocht heb je weer een ander uitzicht. Je rijdt langs een rivier: de Dades (Gorges du  Dades.) die soms naast de weg stroomt en soms ver onder ons. Onderweg zijn heel veel campings, maar nergens staat iemand. Daar hebben we niet zoveel zin in na ons avontuur de afgelopen dag. Aan het eind van de kloof komen we bij de plaats Msemrir. We rijden door een natuurlijke tunnel in de rotsen en zien een prachtige kleine camping, met zowaar een aantal tenten. Het is er lekker koel en we zien ons er al lekker zitten.

Dan vragen we naar de internetverbinding die er volgens onze informatie moet zijn. Helaas: geen Wi-Fi. en in onze gids maakte hij er zo'n reclame voor. Omdat we al een paar dagen geen contact met NL gehad hebben is het voor ons geen moeilijke keus. We zoeken verder. Dat betekent wel dat we weer een uur terug moeten rijden naar het begin van de vallei, want de weg gaat niet verder. Dat is geen straf, want ook nu is alles Rose wat we zien. De huizen, de rotsen, soms zelfs de weg.
Als we bij de camping aankomen die we nu uitgezocht hebben blijkt dat ook geen goede keus. We worden vriendelijk ontvangen in een zandbak, waar het stikt van de mieren en waar de eigenaar op zijn eigen manier een bedoeïenen dorp heeft gecreëerd. Hij heeft er vast erg zijn best op gedaan, maar wij zoeken nog even door.

Dan komen we in Tinerhir. Een plaats waar ze aan alle wegen tegelijk aan het bouwen zijn en ook komen overal nieuwe huizen. Ineens zien we een bord “Hotel, kamers, camping en zwembad”. Dat lijkt ons wel wat. De eigenaar veert overeind: "Yess, een klant" en in keurig Engels staat hij ons te woord. We mogen zelf een plekje kiezen en een aantal kamers is bewoond. Het zwembad zit alleen helaas geen water in J, maar de internetverbinding is uitstekend en we mogen in de lobby van het hotel aan onze blog werken. Die lobby ziet eruit als in de sprookjes van 1000 en 1 nacht. Langs de wanden staan lange banken met kussens en lage tafels waar je aan zou kunnen liggen. Alles is schoon en netjes en er wordt nog steeds gesopt. Het lukt ons om de rest van de dagen van de trekking te publiceren, zodat de familie ook kan lezen wat we allemaal meemaken. ‘s Avonds lopen we de bouwput nog een stukje in en ondanks die bouwput zijn er genoeg terrasjes open voor een glaasje fris of thee. Het stuivende zand krijg je er gratis bij:-)

We hebben een lange reis voor de boeg. We willen richting Fes. Echt naar de Sahara  gaan we niet om de auto te sparen. De camping die we op het oog hebben is ongeveer 5 uur rijden. Het lijkt wel of heel Marokko in dit deel van het land aan het bouwen is. Om de stad uit te komen moeten we door een enorme bouwput. We hobbelen over keien en zand en weer heel veel stof, maar dan komen we op de N 10 terug.  De weg is vrij smal en ligt veel hoger dan de berm. We vermoeden dat dat expres is zodat het Saharazand er weer snel af kan waaien. Dat het wel eens fout gaat op deze smalle weg ervaren we ook als er dwars over de weg een truck “geparkeerd” staat die ze net aan het bergen zijn. De eerste echt grote plaats waar we langs komen is Ar-Rachidia en ook daar wordt volop aan de weg gewerkt en zijn veel huizen in aanbouw. De stad in rijden is helaas geen optie omdat er geen weg meer is. Iedereen hobbelt maar zoals hij zelf denkt er te komen. Links om een rotonde, op de fiets, in een auto, op een brommer of te voet en met een muildier en intussen gaan de wegwerkers gewoon door met hun werk. De arbodienst kennen ze hier kennelijk niet:-) 

We komen langs een rivier waar kennelijk geneeskrachtige waarden aan worden toegedicht. Op verschillende plaatsen zijn mensen aan het pootje baden. Als we er ook willen kijken worden we meteen belaagd door allerlei mensen die iets van ons willen (geld),dus rijden we maar door.
Jammer dat die mensen niet door hebben dat ze met hun opdringerigheid de toerist juist weg jagen.
De camping in Midelt die we op het oog hebben is niet zo fris, dus rijden we nog zo'n 15 km. door. Daar vinden we een camping naar ons hart.( Timnay)
Er zijn een hotel en een zwembad bij en een goed restaurant.
De plekken zijn volop in de schaduw en na ons komen al snel meer kampeerders. Hier blijven we wel een poosje!
Als we vragen of we in het restaurant kunnen eten vanavond worden we meteen uitgenodigd

voor thee in het restaurant. Dan krijgen we de kaart en kunnen vast kiezen en een tijd afspreken hoe laat we vanavond komen. De kok zorgt dan dat alles klaar staat. Opnieuw probeert Thomas de tajine met pruimen uit en deze keer is het uitstekend. Nu heeft het vlees inderdaad een aantal uren staan sudderen.

We blijven lekker nog een dag staan op deze camping. We kunnen de auto wat fatsoeneren, de was doen en de foto's uitzoeken. We staan tussen een Frans gezin en een Duitse man alleen.
Deze man heeft op zijn ouder Mercedes een constructie gemaakt waar hij bovenop gaat liggen in een slaapzak. 

Hij praat met niemand en zit de hele dag achter zijn laptop.
Boven op zijn auto heeft hij ook een parasol of die voor de regen of zon is, is niet duidelijk :-) 
Bij de ingang van de camping zijn twee winkeltjes waar we brood, water en fruit kunnen kopen. Wij komen de dag wel door.
Morgen ga aan we weer een stukje verder naar Azrou, wat rots berekend. We zijn benieuwd!

Als we ’s avonds nog een keer gaan eten in het restaurant, maar nu geen compleet menu, maar twee voorgerechten is dat ook mogelijk. We horen aan de Engelse uitspraak van twee mannen dat het waarschijnlijk Nederlanders zijn. Ze zitten aan de andere kant in het restaurant en het lijkt op een zaken gesprek. We besteden er verder geen aandacht aan. Dan als we afgerekend hebben vraagt de ober of wij uit Nederland komen en dat er twee heren zijn die ons aan hun tafel willen uitnodigen. Het zijn de twee mannen die naar we nu horen inderdaad voor zaken op pad zijn. In deze omgeving zijn veel “appelboeren” en daar zijn ze mee in gesprek. Het blijkt nog best lastig te zijn om zaken te doen, want als je denkt dat je een afspraak hebt, zijn de condities soms toch anders dan je denkt. We zitten een poosje gezellig te praten terwijl de heren eten. Wanneer het 22.30 uur is willen wij eigenlijk wel terug naar de tent. Wat, zo voeg al? Het is pas 21.30 uur! Nee, volgens ons is het 22.30 uur. De ober wordt erbij gehaald en ook deze heren hebben niet door gehad dat vorige week de klok weer een uur naar voren is gezet. “Vandaar dat ze ons gisterenavond om 22.30 uur, dachten wij, ongeveer weg zaten te kijken. Het was dus toen al 23.30 uur!”  Morgen moet een van de twee terug vliegen, maar goed dat ze nu achter dat tijdsverschil komen!